#8

Τελευταία άρχισε να μπερδεύει τη μέρα με τη νύχτα.Συχνά το δωμάτιο έπαιρνε ένα άρρωστο χρώμα, σα το καφέ του βελανιδιού, μην είναι τα κρόσσια που κρέμονται απ' το ριχτάρι στον απέναντι καναπέ η μήπως εκείνο το ροζ τασάκι δίπλα από τον κουμπαρά-αγελάδα,δώρο από πρώην και τα δύο, που στέκονται στο περβάζι του μισοσβησμένου τζακιού, τι απ' όλα φταίει και τι δε φταίει,δεν ήξερε και δε ξέρει.
 Πέρασε ώρα μέχρι να αποφασίσει μια έξοδο. Το τζάκι έσβησε για τα καλά και κείνη πάει καιρός που χει να φανεί.Ήταν η φάση «θέλω να βγω κι ας μη ξέρω για τι θα ψάξω εκεί έξω».Πέταξε το τσιγάρο στο τασάκι,αστόχησε και κείνο έκανε μια μικρή και σχεδόν ανεπαίσθητη τρύπα στη μοκέτα.
 Η διαδικασία «βγαίνω απ' το σπίτι» δεν είχε πια τίποτα σπουδαίο.Κανένα τελετουργικό και καμία προετοιμασία.Δε θα φτιάξει το μούσι,ούτε τα μαλλιά,δε θα περάσει ώρα μπροστά στο καθρέφτη,δε θα διαλέξει παπούτσια,δε θα προσπαθήσει να συνδυάσει το ντύσιμό του.Κάθε άλλο.Θα ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του και θα ντυθεί με ότι αρπάξει πρώτο από τη στοίβα με τα ασιδέρωτα,θα σπρώξει τη πατούσα του σ' ένα ζευγάρι λασπωμένα γκαζελάκια και κλείνοντας τη πόρτα θα «πατήσει» μια ματιά στη σκύλα του.Εκείνη θα μείνει ακίνητη στο ίδιο σημείο επί ώρες,να τον περιμένει.
 ............................................................................................................................................................
 Έλα μ ακούς;Συγνώμη για χτες.Για κείνα τα sms λέω.Δεν ήμουνα καλά,όχι πως προσπαθώ να δικαιολογήσω κάτι.Απλά,ξέρεις μωρέ...μη με διακόπτεις.Ακούς;;; Ακούυυυς;;; Ακ....
 Θα τηλεφωνήσει σ' ένα φίλο και μετά από λίγο θα βρεθούν περικυκλωμένοι από κόσμο,καπνό κι αλκοόλ σ' ένα από τα πιο αλλόκοτα μαγαζιά της πόλης,στο «κοχύλι»,εκεί που η ανάσα σου μπλέκεται στα μαλλιά των κοριτσιών,που οι σερβιτόρες χαμογελάν όταν σου παίρνουν τη παραγγελία,νάτη κι εκείνη και η κάθε εκείνη,θα πάει να της μιλήσει,να της δώσει ένα τηλέφωνο και κάτι που έγραψε πρόχειρα σε μια χαρτοπετσέτα που έχει τυπωμένο το όνομα του μαγαζιού.Θα θελε να τη τραβήξει στη τουαλέτα για μια φάση η ακόμη καλύτερα να επιστρέψει μαζί της σπίτι και μετά καπάκια σκέφτεται το καφέ δωμάτιο και νομίζει πως οι σερβιτόρες δε χαμογελούν πια,απλά γελάν με τη πάρτι του κι απ τα ηχεία έρχεται με απίστευτη ένταση το Loser από Beck...και γαμώ τη Παναγία μου,θέλει να φύγει.Ο φίλος τον τραβάει απ' το βραχίωνα,«ρε μαλάκα όλα καλά;» τραβιέται με δύναμη,τον βεβαιώνει πως είναι καλά και φεύγει.

.................................................................................................................................................................
 Στέκεται γυμνός στο κέντρο του καφέ δωματίου και προσπαθεί να μη τηλεφωνήσει κάπου που δε πρέπει.Τέλειωσε και το χόρτο,κάνει και κρύο,ούτε κι απόψε θα γαμήσει.Μα ποιος μίλησε για γαμήσι;Τη παρέα της ήθελε μόνο.Ένα ποτήρι ζεστό τσάι και κείνη να τον κοιτά στα μάτια σα να πρόκειται για κάτι κολασμένα ιερό,να του γελάει και μες τη παράνοιά της να βάζει τα κλάματα,να του μεταφέρει τα δάκρυα στο δικό του μάγουλο και ναι είναι αλμυρά σα τη θάλασσα και ζεστά σα τον ήλιο τα δάκρυά της.Και θα πει κανείς ότι έτσι είναι τα δάκρυα του κάθε ανθρώπου,ζεστά κι αλμυρά,αλλά θα πρέπει να λάβει υπόψιν του ότι το αποτέλεσμα καθορίζεται από κάποιες συνθήκες,δεν είναι μόνο ο πόλεμος,είναι και τα αίτια,γι αυτό ο κάθε πόλεμος σα πράξη δεν είναι ίδιος, γιατί κουβαλάει ο καθένας τους κι από μια διαφορετική κατάρα.
 Δε θα το βάλει κάτω,θ' ανάψει πάλι το τζάκι,για προσάναμμα θα πετάξει τις σημειώσεις των δυο τελευταίων ημερών κι όλα καλά,σα να μην έγινε τίποτα,σα να μη βγήκε ποτέ απ' το καφέ δωμάτιο.

#7

 Τα απογεύματα καλείς γυναίκες στο σπίτι σου,κάνεις λίγο χαβαλέ,λίγο μαύρο,λίγο σεξ,λίγο απ όλα.Μετά φεύγουν.Η κάθε μία με ξεχωριστό τρόπο.Έχεις ξεκαθαρίσει τι περίπου θες,από όλες τους.Ανάβεις άλλο ένα.Έχεις καιρό να διαβάσεις ένα καλό βιβλίο.Θες κούρεμα,πρέπει να τελειώσεις κάποια στιγμή και κείνη την εργασία για τη δουλειά.
 Το μυαλό σου είναι σκόρπιο.Σα τους σπόρους και τα τσιγαρόχαρτα που είναι πεταμένα στο τραπεζάκι μπροστά σου.Θα γράψεις την εργασία στ αρχίδια σου και θα βγεις για ένα ποτό.Μόνος.Θα βαρεθείς.Θα τηλεφωνήσεις κάπου.Δε θα απαντήσει κανείς.Ποτέ δεν απαντάει ο συγκεκριμένος αριθμός.Θα πιεις κι άλλο.Τώρα όλα είναι εντάξει.Είναι ώρα για σοσιαλάιζινγκ.Και μετά από λίγο,ώρα να ξεράσεις στη πιο βρώμικη τουαλέτα του κόσμου.
 Ωραία μεγάλε.
 Θα γυρίσεις σπίτι χάλια και θα μαγειρέψεις.Θα φας με λαιμαργία και θα αρχίσεις να παίζεις ξύλο με το σκύλο σου.Θα κοιμηθείτε παρέα σ ένα στρώμα στο πάτωμα.
 Θα ξυπνήσεις με το κεφάλι να βράζει.Θα σε ξεματιάσει ένας φίλος δια τηλεφώνου.Αλλά δεν είναι αυτό και το ξέρεις.Συνεχίζεις να χρησιμοποιείς το τρικ για να κοροϊδέψεις τη τσακισμένη σου συνείδηση,πως δε φταίνε τα ξίδια για όλο αυτό,όχι όσο το ότι είσαι όμορφος.Πολύ όμορφος.
 Ακόμη κι αν δεν ήσουν ποτέ πραγματικά.Ακόμη κι αν απλά τα καταφέρνεις καλά στα λόγια.
Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν με δικαιολογίες κι άλλοι με αποφάσεις.Κι έτσι όπως είσαι κολλημένος στη πρώτη κατηγορία περιμένω να δω τι στο μμπούτσο δικαιολογία θα βρεις για όλα αυτά.Γιατί είναι και που γερνάς.Είναι που σε λίγο καιρό δε θα μπορείς τόσο απερίσκεπτα να λες "τα καλύτερα έρχονται".
 Είναι που όσο πάει μεγαλώνουν αυτές οι νύχτες στην επαρχία.Είναι που κατά βάθος λατρεύεις αυτές τις εφήμερες και προκλητικά σάπιες νύχτες.Και τη μέρα μετά απ αυτές.Αργότερα που ο πονοκέφαλος θα γλυκάνει και το απόγευμα θα σε βρει με την επόμενη γυναικεία συντροφιά,αργότερα που θα εκκινήσεις άλλη μία καρμπόν διαδικασία σαν χτες και προχτές...

#6

Η μιζέρια είναι ο θάνατος της κάθε ιδέας.Συγγραφικά ένας μίζερος (δες κι εμένα) είναι νεκρός.Μια μίζερη σχέση είναι νεκρή.Η μιζέρια είναι το μαχαίρι που τσιμπάει την αριστερή σου θηλή.
Στον αντίποδα είναι μια κατάθλιψη.Ένας καλός λόγος να είσαι χάλια,σπρώχνει το μαχαίρι βαθιά στη καρδιά.Είναι η ώθηση που θα το βυθίσει στη σάρκα,το ξέσκισμα που θα φέρει τη λύτρωση.
Κάποτε καλείσαι να διαλέξεις ανάμεσα σ αυτά τα δύο.Πιο ορθά,αν έχεις μπει εδώ και καιρό στη πρώτη κατάσταση,καλείσαι να διαλέξεις αν θα συνεχίσεις να ανέχεσαι το εκνευριστικό τσιμπηματάκι η αν θα ψάξεις τη λυτρωτική εκείνη δύναμη που θα ξεσκίσει τη σάρκα σου.
Αν δε βρίσκεις ξένα χέρια,κάντο μόνος σου.Σπρώξε και στρίψε.Κάντο αργά.Η ταχύτητα προκαλεί έκπληξη.Αν μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα από μία αργή και μια γρήγορη αυτοκτονία,διάλεξε τη πρώτη.Ο πόνος θεραπεύει και γεννά,γιατί δε θα σ αφήσει τελικά να φτάσεις ως το τέλος.
Μερικές φορές ο αυτοτραυματισμός σε γλιτώνει από τη ταπείνωση μιας αυτοκτονίας.Κάποιοι το αποδίδουν στη πολυδιάστατη σχέση,σώματος-ψυχής.
Πόσο άσχημα μπορεί να νιώθεις για το μεγαλείο της ψυχής σου ρε σακάτη;

#5

 Δεν ήταν τρόπος αυτός που με κοίταζες χτες το βράδυ.Δεν είναι να θαυμάζεις ανθρώπους σαν εμένα.Δεν έχω κανονίσει τίποτα από την αταξία της προηγούμενης φοράς.Δεν έπαψα να σ αγαπώ.Πάψε να κλαις.Όχι δε κλαίω άλλο γιατί τρόμαξα να γλιτώσω από κείνες τις χίμαιρες του τότε.Βάζω και κείνη τη κρέμα που μου πήρες δώρο για τους μαύρους κύκλους.Βαρέθηκα να ταλαιπωρώ τα μάτια μου και τα γυαλιά που μου αγόρασες είναι μεγάλα και δε μου κάνουν.Πως να κρυφτώ από τον όχλο το πρωί;
 Δεν είναι ότι δεν έχω έμπνευση είναι που με εμπνέει η αρρώστια στους δρόμους.Δεν έχασα το ταλέντο μου στις λέξεις.Πως να χάσεις κάτι που δεν είχες ποτέ;
 Νιώθω πολύ ατσούμπαλος σήμερα μωρό μου.Όταν ήμουν παιδί και το χειμώνα οι γονείς μου κλείδωναν το ποδήλατο στην αποθήκη,φοβόμουν πως το ερχόμενο καλοκαίρι θα ξεχάσω την ισορροπία.Ο ίδιος φόβος και τώρα που έχω να γράψω κάτι,καιρό.
 Είπα να γίνω καλύτερος άνθρωπος κι άρχισα να ταΐζω καθημερινά το Τζίμη,ενώ φιλοξενώ πια στο σπίτι μου τη Λου.
 Το καλύτερο που έχω να σκεφτώ για από δω και πέρα είναι πως όταν γεράσω δε θα φοβάμαι μη πεθάνω.
 Καλημέρα εκεί έξω.

#4

 Προσπάθησα αρκετά να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.Τα απογεύματα,αμέσως μετά τη δουλειά,χαλάρωνα στο μπάνιο μου καπνίζοντας και πίνοντας.Αυτός υποτίθεται είναι ένας τρόπος να ξεκουράσεις και να αποφορτίσεις τον εγκέφαλό σου.
 Στο δεύτερο στάδιο,αυτό της επαναφόρτισης,προσπαθείς να βάλεις την όποια διαδρομή των ιδεών η των σκέψεων σε μια λογική σειρά.Ο καπνός γεμίζει ασφυκτικά το δωμάτιο.Η κάνναβη,η αλλιώς το THC,απαγκιστρώνει το κεκτημένο.Μπορείς άνετα να αποδείξεις ότι ένα κι ένα δε κάνει πάντα δύο.Αν είναι έτσι,πως μπορείς να εξηγήσεις τη λέξη μοιράζομαι;Είστε δύο στο πλήθος αλλά έχετε να μοιραστείτε ένα κομμάτι κέικ.Το αποτέλεσμα του ένα κι ένα είναι δύο.Το προφανές αποτέλεσμα.Γιατί το κεικάκι το διαιρείς στα δύο.Όπου κέικ βάλε ότι μοιράζεσαι.
 Πέρασα μήνες προσπαθώντας να πάψω να εκτροχιάζομαι.Μετά από λίγο καιρό έκοψα το κρέας.Δε θεωρούσα λογικό να έχω στο πιάτο μου το κομμένο μέλος κάποιου «ζωντανού» το οποίο μέχρι να φτάσει στο πιάτο μου είχε βασανιστεί,θανατωθεί,γδαρθεί, τεμαχιστεί και ψηθεί με τον πιο άγριο τρόπο.Τελικά έκανα λάθος.Θα το εξηγήσω παρακάτω.
 Εν τω μεταξύ ένα απόγευμα,αποκοιμήθηκα με τη τηλεόραση ανοιχτή.Ξύπνησα στις οχτώ από την ένταση της φωνής του λαχανιασμένου εκφωνητή.Έλεγε πως αν δε πάρουμε τη δόση θα καταρρεύσει η οικονομία μας,για ένα έγκλημα με θύμα μια γιαγιούλα και θύτη λαθρομετανάστη,για περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις,για επιπλέον περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις,για την εκτόξευση της ανεργίας το επόμενο τρίμηνο,λα λα λα...
 Τρόμαξα.Σηκώθηκα,έπιασα τη τηλεόραση και την έστειλα απ το μπαλκόνι.Δε μπορούσα να καταλάβω πως ακόμη κι αυτό είναι νορμάλ.
 Μετά από λίγη ώρα η μάνα μου κάλεσε το παπά.Τον σάπισα στο ξύλο όταν προσπαθούσε να με ραντίσει με νερό.Φέρθηκα παράλογα.Είχε καταβρέξει το τόπο μόνο και μόνο για να διώξει τις ακάθαρτες σκέψεις από μέσα μου.Επίσης μετανιώνω.Αλλά μέχρι να πάρω γραμμή το λάθος μου,ήρθαν κάτι κύριοι με άσπρες στολές και με μάζεψαν.Τρεις μήνες σ ένα δωμάτιο με γκρίζους τοίχους.Δεμένος δεξί χέρι,αριστερό πόδι.Όταν ρώτησα «γιατί;» απάντησαν πως τρομάζω το κόσμο.Κι εγώ που νόμιζα πως ο κόσμος ήταν τρομαγμένος από πάρτι του...Μου δίναν κάτι απαίσια στη γεύση χάπια που με έριχναν σε βαθύ ύπνο και μου τρυπάγανε τα χέρια δυο φορές τη μέρα.Τους χρωστάω τα πάντα.
 Χάρη σ αυτούς γύρισα στο σπίτι μου κι όλες εκείνες οι κακές σκέψεις φύγαν.Βοήθησε εξαιρετικά και η κυρία Σοφία σ αυτό.Την έβλεπα δυο φορές την εβδομάδα.
 Τώρα έχω κόψει το χασίς.Κανείς φίλος μου δε κάνει χρήση μπροστά μου.Δεν είναι για μένα αυτά τα ψυχοτρόπα πράγματα.Οι φίλοι μου με μάθαν πως έχω ανάγκη το κρέας αν θέλω να νιώθω και να είμαι υγιής.Πραγματικά λυπάμαι πολύ για τα κακόμοιρα τα ζωάκια αλλά τι φταίω εγώ;Ας γινόταν άνθρωποι.Εξάλλου καλύτερος άνθρωπος γίνεσαι μόνο όταν βοηθάς τον διπλανό σου.Και στην εποχή μας αυτό προέχει.Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο.Δε μπορώ να εξηγήσω τι ανώτερο έχουμε από τα ζώα.Οι φίλοι μου λένε ΛΟΓΙΚΗ.Έχουμε αναπτύξει τη λογική.Αυτό που παραλίγο να χάσω.
 Προχτές πήρα και καινούργια τηλεόραση.Έβαλα μερικές δόσεις ακόμη αλλά απολαμβάνω εξαιρετικά ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση και φανταστικές αμερικάνικες σειρές.
 Μόνο που κάποιες φορές-και δε το χω εκμυστηρευτεί ποτέ ξανά δημόσια-τα βράδια πετάγομαι νιώθοντας πως κάτι δε πάει καλά.Βάζω τα κλάματα.Στέλνω ένα μήνυμα σε κανα φίλο και κείνος μου απαντάει πως όλα θα πάνε καλά αρκεί να πάρω τα φάρμακά μου.Τύποι σαν εμένα,γεννημένοι με τόσο αδύναμο μυαλό,είναι νορμάλ να χρειάζονται φάρμακα.Νορμάλ...

#3

Σε λίγο καιρό γίνομαι τριάντα.Μένω μόνος σ ένα τριάρι με τζάκι που για να πληρώσω το ούτως η άλλως χαμηλό νοίκι του,μου βγαίνει ο κώλος.Ωραία.
 Διαπιστώνω πως ζέστανε ο καιρός και αποφασίζω να κάνω μια μικρή σπατάλη,δηλαδή να γεμίσω τη μπανιέρα με καυτό νερό και να πηδήξω μέσα,πίνοντας ταυτόχρονα κάτι,σβήνοντας τα φώτα κι ανάβοντας μερικά ρεσώ.Βάζω και το λάπτοπ σε μια γωνία να παίζει ένα απίστευτο μιξτέιπ φίλου.Βυθίζομαι στο καυτό νερό ελαφρώς ακουσμένος.Αλλά συνεχίζω να καπνίζω.Τηλεφωνώ σ ένα φίλο. Ανταλλάσσω μερικά sms με τη δικιά μου.Μου λείπει.Λίγο παραπάνω απ ότι και άλλοι άνθρωποι στη ζωή.Μου λείπουν γενικά,όχι μέσα απ τη  μπανιέρα,για να ξεκαθαρίσουμε (είμαι ομοφοβικός,δε καμαρώνω όμως).
 Αρχίζω να σκέφτομαι έναν έναν τους ανθρώπους για τους οποίους χαίρομαι που πέρασαν απ τη ζωή μου.Επικεντρώνω και στους τωρινούς φίλους.Σε μια κρίση αγάπης και ειλικρίνειας αποφασίζω να τους αφιερώσω λίγο χώρο στο προσωπικό μου μπλογκ.Και το κάνω,αφού φαφλατίσω ασύστολα σε μια ανόητη εισαγωγή...Γκούχουυυ...Λοιπόν!
 Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε κείνους που δε γνώρισα αυτό που λέμε "από κοντά",τουλάχιστον όχι ακόμα,αλλά μέσα από το διαδίκτυο.Άνθρωποι που πάντα θα θες να συναντήσεις.Ταλαντούχοι και χαρισματικοί Σαμάνοι που χαραμίζονται σε μια κωλοχώρα χωρίς αύριο.
 Σε άλλους που είναι πάντα εκεί να με ποτίσουν αφού με ταΐσουν και μετά να με ξαναποτίσουν και να με ξαναποτίσουν και...να υποστούν τη φλυαρία μου για ώρες.
 Σ αυτούς που αν έφευγαν από τη πόλη που ζω θα με έσπρωχναν ένα βήμα ακόμη μακριά από δω.Μου το χρωστά αυτή η κωλοπόλη.Το ότι ζω ακόμη εδώ,οφείλεται στο ότι θέλω να περνάω πολύ από το χρόνο μου με αγαπημένα πρόσωπα.
 Σ εκείνους που φροντίζουν να μου δείχνουν ότι δεν είμαι ακόμη μεγάλος για να κόψω τη κρεπάλη.Σε φάση,"Ε αφού παρταλεύει ο τάδε που είναι σαράντα,έχω δέκα χρόνια και...ακόμη".
 Σε κυρίες που έχω πει τόσα πολλά αλλά νομίζω πως δεν είπα τίποτα.Που με τα λόγια τους με κάνουν από ένας ξυπόλητος ζητιάνος να νοιώθω παπουτσωμένος γάτος και που φροντίζουν μέσα μέσα να μου πετάνε κανα τριαντάφυλλο από αυτά που φυτρώνουν στο εγκέφαλο - κήπο τους,έτσι για να μου γαμήσουν τη μέρα.Η να μου τη φτιάξουν.Σημασία έχει ότι θα την αλλάξουν...
 Και στο Scar ρε πούστη,γιατί τις όμορφες αυτές σκέψεις τις έκανα ακούγοντας τη παρακάτω μιξτέιπ του,την οποία συνιστώ να την ακούσετε και σεις ΌΛΗ.
 Και σε πολλούς ακόμη ρε φίλε,σε πολλούς...
 Με αγάπη ρε...

Crystals Sparkle In The Grass by Scar on Mixcloud

#2

 Ήπια κανα δυο τσιγάρα και λίγη ντόπα νόμιμη,απ΄αυτή που φορολογεί το κράτος.Κρασάκι βασικά.

 Στάθηκα στη μέση του δωματίου και έμεινα να κοιτάζω τα όσα δε μ αρέσουν.Οι κατάλευκοι τοίχοι,το μισοσβησμένα ξύλα στο τζάκι και μια γενική ακαταστασία δίπλα απ τη μαξιλάρα στο πάτωμα.

 Ένα τασάκι γεμάτο γόπες από τσιγάρα και πράσινες χάρτινες τζιβάνες,μια κούπα με λίγες γουλιές τίλιο,οι παντόφλες μου,κάτι βρακιά...γάμησέ τα.
 Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως κάποια στιγμή θα γράψω για όλες εκείνες τις σκέψεις που θυσιάστηκαν στο βωμό της καλοπέρασης.Ας πιούμε ένα μπάφο μωρέ,ποιος το γαμάει και το γράψιμο.
 Ψέμμα είπα.Τουλάχιστο αυτή τη φορά το είπα στον εαυτό μου.
 Έψησα κι ένα τοστάκι.Το φαγα με ταχύτητα και είδα τη κοιλιά μου να μεγαλώνει ακαριαία.

 Η μεγαλύτερη μαλακία στη ζωή είναι ότι πρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι το γεγονός του ότι δε ξέρεις τίποτα γι΄αυτή,ούτε και το τι θα γίνει το επόμενο δευτερόλεπτο.Σ΄αυτό είμαι αδύναμος.
 Έχω κι άλλες αδυναμίες.Στη Μπεθ Γκίμπονς και τον Μορισσέι.Και στο μικρό μου αδερφάκι αλλά δε θα το καταλάβει ίσως ποτέ λόγω της καταστασής του,η οποία δεν είναι τόσο ιδιάζουσα όσο της Μπεθ και του Μοζ,αλλά έχει τις δυσκολίες της.
 Απόψε έπαψα να αγαπώ τον εαυτούλη μου και αποφάσισα να κάνω πράγματα και για τους άλλους.Αύριο το πρωί θα τα ξεχάσω.Γαμημένη χίμαιρα.
 Ξέρω κι άλλες ασυνήθιστες λέξεις,όπως Κυριακή,Άνοιξη,Οδύσσεια κι αγάπη.Λίγες απ αυτές δε χρησιμοποιώ.
 Υποφέρω από ειλικρίνεια.Παίρνω όρκους και μετά τους ξεχνώ.Δεν είμαι σοβαρός στη πράξη.
 Μακάρι αυτές οι λέξεις να στοίχειωναν την πορεία και την ανεξέλεγκτη εξέλιξή μου.Αλλά δεν...

 Μακάρι να ήμουν πιο όμορφος η πιο άσχημος,να ξέρω αν φταίω εγώ που με γουστάρεις η κάτι άλλο.
 Αγόρασα κι ένα σκουπιδόφτιαρο να αναδεύουμε τα όνειρά μας.
 Μόλις μπήκε κι ο Πληθυντικός αριθμός σ αυτό το μονόλογο.Πάλι εσύ φταις.Και δε λέω να κλείσω μάτι.Πως γίνεται να φταις εσύ για όλα;
 

#1

 Θέλω να κάνω ένα κύκλο οκλαδόν μαζί με όσους από εσάς με φοβούνται.Έξω από τη κλειστοφοβία που προκαλεί ένα γαμημένο δωμάτιο.Ίσως κάπου στο δάσος.Να υπάρχει και το αντίπαλο δέος,ένας άλλος φόβος.
 Θέλω να σας πω δύσκολα πράγματα με απλό τρόπο.Πάντα αυτό ήθελα.Απλά δε βρίσκω το τρόπο ως οφείλω.Θέλω να ξέρετε πως κι εγώ σας φοβάμαι.Πιο πολύ απ το σκοτάδι όταν είμαι μόνος στη μέση του πουθενά.
 Αιτία γι αυτή μου την αγοραφοβία είναι ότι είμαι διαφορετικός.Όπως όλοι μεταξύ μας.Θα θελα να είμαι ο εκλεκτός η τουλάχιστον να περνιέμαι για τέτοιος.Δε μ αρέσει που γέμισε ο τόπος με εκλεκτούς ανθρώπους γύρω μου.Δε ξέρω αν πρέπει να πάψω να σας θαυμάζω.Δε ξέρω αν με κάνετε καλύτερο.Κι αν με κάνετε δε ξέρω αν θέλω να γίνω καλύτερος.Δε μπορώ να φανταστώ μια πιο βελτιωμένη version μου.Δε μπορώ να με φανταστώ διαφορετικό.
 Είναι μαλακία να βάζεις ένα μάτσο σκατά που αποτελούν τον ούτως η άλλως βραχύβιο εγκέφαλό σου,σε διαδικασία αναδόμησης.Δε θέλω να εξελίξω τη παραμικρή μου πιθανότητα.

 Θα θελα να ήμουν ένας ακόμη εκλεκτός σα κι εσάς,όμως αυτό δε γίνεται.Θα θελα να μην υπάρχει στα χείλη σας αυτό το τσιγκέλι που με κάνει να κρέμομαι,που σας κάνει εκλεκτούς.
 Θα θελα να μην ασχολούμαι μαζί σας,όμως λέω ψέμματα γιατί γράφω για να με διαβάσετε.

 Θα θελα να μας παρακολουθεί ο ίδιος ψυ η να μη παρακολουθεί κανένας ψυ κανέναν από μας.Να μην υπάρχουν ψυ...ναι αυτό είναι σίγουρα καλύτερο.
 Θα θελα να μάθω πως γράφουν κάτι ωραίο.Πως μπορεί κανείς να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά.
 Μαλακίες λέω.Δε ψάχνω για μουγκό ακροατήριο.Θα θελα τη παρέα σας για να μου μιλάτε η να νομίζω πως αυτό κάνετε την ώρα που δε βάζω γλώσσα μέσα.

Rage Against Humanity

 Οι άνθρωποι αγαπάνε κάποιον Θεό,αλλά όχι κι αυτά που όπως λένε έφτιαξε.Το πλανήτη ας πούμε.Ας το κάνω πιο συγκεκριμένο.
 Προχτές οδηγούσα στα χωριά του Ξηρομέρου.Στα αριστερά του δρόμου,κάπου σ ένα δέντρο μες την ερημιά,κάποιος είχε κρεμάσει μια γάτα.Μια γάτα ρε μαλάκα.Τις είχε περάσει θηλιά στο λαιμό και την άφησε εκεί να ψοφήσει.Τι μπορεί να έφταιξε μια γάτα ρε;
 Αργότερα το μεσημέρι οραματίστηκα έναν του είδους μας κρεμασμένο κι από κάτω εκείνη να ποζάρει στο φωτογραφικό φακό και να καμαρώνει με το κατόρθωμά της.Και ΄νταξει...ηρέμησα κάπως.Και τώρα είμαι σίγουρος,πως σύντομα θα ρθει η ώρα που οι γάτες θα μας κρεμάσουν όλους,αρχίζοντας από τον πιο μίζερο και τελειώνοντας με τον πιο μεμψίμοιρο από μας.
 Πώς να ζήσω σ αυτό το μπουρδέλο,πώς να συνεχίσω να συναναστρέφομαι το είδος μου,πώς να αγαπήσω σ αυτή τη μαλακισμένη ζωή ρε μαλάκα;Πώς;Πώς να το αντέξω...
 Αν μια γάτα μπορεί να με διαβάσει,ανταλλάσσω και τις επτά ζωές μου με μία μόνο δική της.Για να πάρω εκδίκηση από τον άνθρωπο και να ζητήσω συγχώρεση από κείνη...Για να ξεβρωμίσει ο τόπος.